Απολογισμός Τ.Π.Ε στην ελληνική εκπαίδευση

Για να δούμε τι έχουμε μέχρι τώρα…

…..

Τέλειωσε ο απολογισμός!

Ο τίτλος σας δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες, ε;!

Μα ακριβώς αυτή είναι η εικόνα των Τ.Π.Ε. στην ελληνική εκπαίδευση. Από λεζάντες πάμε καλά, από ουσία πάσχουμε.

Ο υπουργός παιδείας στην Πορταριά

Ο υπουργός παιδείας στην Πορταριά

Να αρχίσω από το 2000 με υπουργό τον Πέτρο Ευθυμίου. Τότε “έπαιζε” το Συμβούλιο της Λισσαβόνας των “15”. Ο υπουργός δήλωνε “Γιατί χάσαμε τη βιομηχανική επανάσταση ως χώρα, δεν πρέπει να χάσουμε την εποχή της πληροφορίας.” (προσέξτε την αποστροφή “…η ετήσια επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, που θα ισοδυναμεί με μεταπτυχιακό τίτλο” ) Την εποχή εκείνη ξεκίνησε το πρόγραμμα επιμόρφωσης Α΄ επιπέδου στις Τ.Π.Ε., δημιουργήθηκαν σχολικά εργαστήρια, το Π.Σ.Δ. εξασφάλισε σύνδεση internet σε χιλιάδες σχολεία, ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα “ΟΔΥΣΣΕΙΑ” , επιμόρφωσης επιμορφωτών, ενώ ο Υπουργός έτρεχε στα κατσάβραχα (Συνέδρια Πορταριάς) τάζοντας λαγούς με πετραχήλια. Σπουδαίο έργο, δε νομίζετε;

Όντως επιμορφώθηκαν χιλιάδες εκπαιδευτικοί σε βασικές δεξιότητες ΤΠΕ αλλά πέρασαν τόσα χρόνια ώσπου να υλοποιηθούν τα προγράμματα Β΄ επιπέδου (διδακτικής αξιοποίησης των ΤΠΕ) που οι περισσότεροι επιμορφωμένοι εκπαιδευτικοί ξέχασαν τα πάντα (οι επιμορφωτές Β΄ επιπέδου το αντιμετωπίζουν σε κάθε περίοδο επιμόρφωσης)! Να σημειώσω εδώ ότι οι ασκήσεις πιστοποίησης Α΄ επιπέδου εξακολουθούν να είναι βασισμένες σε λογισμικό που δεν υποστηρίζεται πλέον…

Τα χιλιάδες σχολικά εργαστήρια εξακολουθούν να υφίστανται – εκατοντάδες απ’ αυτά  δε χρησιμοποιήθηκαν ποτέ – με hardware που είναι πλέον κατάλληλο για μουσεία αρχαίας τεχνολογίας. Η κοινή λογική βέβαια λέει πως πρώτα εξασφαλίζεις την αξιοποίηση του υλικού και την τεχνική υποστήριξη και μετά προχωράς στις προμήθειες αλλά αυτά ήταν ψιλά γράμματα την εποχή εκείνη.

Το Π.Σ.Δ. εξακολουθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του μέσα από μεγάλες δυσκολίες χρηματοδότησης και είναι απορίας άξιο πώς τα καταφέρνουν αυτοί οι άνθρωποι!

Οι επιμορφωτές της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, “η ατμομηχανή των ΤΠΕ” και “οι αιχμές του δόρατος της επανάστασης των Νέων Τεχνολογιών”, ξαφνικά κρίθηκαν ανεπαρκείς και κλήθηκαν σε παρωδίες εξετάσεων – βλέπετε άλλαξαν τα πολιτικά πράγματα στο μεταξύ…

Οι δε πρωτεργάτες της Πορταριάς “έφαγαν πόρτα”…

Το 2004 η Υπουργός Μαριέττα Γιαννάκου συμβάλλει κι αυτή στην εξάπλωση των ΤΠΕ δωρίζοντας “κομπιούτερ” σε αριστούχους μαθητές Γυμνασίου σε φαραωνικές εκδηλώσεις. Αυτά… Βέβαια τι να σου κάνει η Υπουργός, αναλώθηκε με κείνο το “καταραμένο” βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού…

Επί των ημερών του διαδόχου της Ευριπίδη Στυλιανίδη ξεκινάει επιτέλους, με 3χρονη καθυστέρηση το περίφημο πρόγραμμα επιμόρφωσης για την αξιοποίηση των ΤΠΕ στη διδακτική πράξη (γνωστό περισσότερο ως Β΄ επίπεδο).  Όχι πως ήταν δικό του έργο …. Κατά τα άλλα μερικά εγκαίνια…

Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος που τον διαδέχθηκε μοίρασε μερικές χιλιάδες netbooks σε μαθητές Γυμνασίου. Φυσικά οι μαθητές μαθαίνουν αμέσως πώς να συνδέονται σε ελεύθερα hotspots και αξιοποιούν πλήρως τις ασύρματες συνδέσεις σε instant messaging (τω καιρώ εκείνω το FB δεν ήταν στα high του…) φέρνοντας στα όρια νευρικής κρίσης εκπαιδευτικούς και γονείς.

Επί της Άννας Διαμαντοπούλου ξεκινάει ο σχεδιασμός του “ψηφιακού σχολείου”, μοιράζονται φορητά εργαστήρια σε καροτσάκια (sic), διαδραστικοί πίνακες και μπαίνει το μάθημα της Πληροφορικής σε ορισμένα Δημοτικά σχολεία.

Σε όλες τις περιπτώσεις η βαρύτητα δόθηκε στο υλικό και στις ευκαιριακές προμήθειες. Οι απαραίτητες υποστηρικτικές δομές (τεχνικές, συμβουλευτικές) ποτέ δεν σχεδιάστηκαν, ενώ η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών είτε πραγματοποιήθηκε “στο πόδι” (πληροφορικών, διαδραστικών συστημάτων) είτε είχε λάθος κίνητρα (υπερβολική μοριοδότηση στο Β΄ επίπεδο).

Κάθε φορά που κάποιος σκαρφιζόταν κάτι “καινοτόμο”, έμπαινε στο κρεβάτι του Προκρούστη και το αναλυτικό πρόγραμμα. Π.χ. για να δικαιολογηθεί η είσοδος των πληροφορικών στα Δημοτικά, “κόπηκε” στα επιθυμητά μέτρα το πρότυπο εισαγωγής των ΤΠΕ στην εκπαίδευση (σελ. 9), για να τοποθετηθούν διαδραστικοί στις τάξεις, “τεντώθηκαν” τα αποτελέσματα που “έχουν” οι διαδραστικοί στη μαθησιακή διαδικασία!

Μετά από 12-15 χρόνια που βρισκόμαστε;

  • Έχουμε παλιά εργαστήρια που άλλοτε λειτουργούν άλλοτε όχι.
  • Διαδραστικούς πίνακες σε κάποιες τάξεις που χρησιμοποιούνται ως κλασικοί πίνακες (όπου χρησιμοποιούνται ως διαδραστικοί περιμένουμε πότε θα καεί η λάμπα του προβολέα)
  • Μερικές χιλιάδες netbooks που χρησιμοποιούνται ως σουβέρ.
  • Φορητά εργαστήρια με laptops που μετατρέπονται σε σταθερά εργαστήρια (δεν υπολόγισαν πως υπάρχουν και σκάλες στα σχολεία…) και χρόνο με το χρόνο παλιώνουν και απαξιώνονται.
  • Προγράμματα επιμόρφωσης που “πέρασαν και δεν ακούμπησαν”. Σ’ αυτά να συμπεριλάβουμε και το Β΄ επίπεδο το οποίο ήδη έχει τεθεί σε κίνδυνο.
  • Μερικές χιλιάδες εκπαιδευτικούς που πήραν τα πολυπόθητα 3 μόρια (κάποιοι έγιναν στελέχη εκπαίδευσης όπως επιθυμούσαν…)
  • Αρκετοί ανενεργοί δικτυακοί τόποι “υποστήριξης” (το joomla και το moodle στις δόξες τους!)
  • Αναλυτικό πρόγραμμα που φάσκει και αντιφάσκει (τελικά χρησιμοποιούμε το “εφικτό” πρότυπο ενσωμάτωσης ή αξιοποίησης των ΤΠΕ;)

Αν υποθέσουμε πως στο “χάος υπάρχει τάξη”, θέλω να θέσω το ερώτημα. Αξιοποιούνται οι ΤΠΕ στην καθημερινή διδασκαλία στα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης;

ΥΓ: Βέβαια απλοποιώ και ισοπεδώνω μερικές αξιόλογες προσπάθειες, αλλά τελικά να μη μετράει καθόλου το τελικό αποτέλεσμα;