Τα περισσότερα εννιάρια ανά τρίμηνο είναι πιο τυχερά

Αυτά μπορεί να έχουν την τιμή να καταθέσουν στεφάνι…

Στο μεγάλο διάλειμμα συγκεντρωθήκαμε όλοι για ένα πολύ σημαντικό θέμα. Οι δάσκαλοι, οι «αριστούχοι» μαθητές, ο εκπρόσωπος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Θα γινόταν η κλήρωση των σημαιοφόρων για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και της 25ης Μαρτίου.

Το  θέμα  συζητήθηκε  και  την  προηγούμενη  ημέρα  στο  σχολείο  μας,  όταν  μας επισκέφτηκε ο σχολικός σύμβουλος. Κι αντί ο άνθρωπος να «συμβουλεύει» για τη διδακτική και μαθησιακή  διαδικασία και να συζητά   σχετικά θέματα μαζί με τους συναδέλφους, ερωτήθηκε για τι διαδικασία επιλογής των σημαιοφόρων. Τι να κάνει λοιπόν… άρχισε: «Η νέα εγκύκλιος λέει αυτό… η παλιά  εγκύκλιος λέει εκείνο. Η διευθύντρια  του  τάδε  σχολείου  ακολούθησε  την  παλιά  γιατί  δεν   ήξερε  την καινούργια κι έγινε αυτό κι έγινε εκείνο…».

Πρόβλημα‐πρόβλημα! Προσοχή‐προσοχή!

Τι να κάνουμε κι εμείς οι δάσκαλοι; Προσέξαμε! Τόσα δεκάρια επί τόσα τρίμηνα μας κάνουν τόσα  δεκάρια. Τα εννιάρια ακολουθούν τα δεκάρια, μα είναι ένα με δυο βήματα πιο πίσω από τα δεκάρια. Τα περισσότερα εννιάρια ανά τρίμηνο είναι πιο τυχερά. Αυτά μπορεί να έχουν την τιμή  να καταθέσουν στεφάνι. Τα υπόλοιπα ως παραστάτες  θα  παρασταθούν  στη  γαλανόλευκη  παρέλαση.  Τα  χαρτάκια  με  τα ονόματα διαβάστηκαν δυνατά, τυλίχτηκαν σφιχτά και  τοποθετήθηκαν προσεχτικά στο καλαθάκι. Κουνήθηκαν αρκετά και μια και δυο και τρεις‐ μην  πω‐φορές και περίμεναν κάποιος να τα σηκώσει, να τα ξετυλίξει, να τα φωνάξει.

Κι οι μαθητές να έχουν μια αγωνία, μα μια αγωνία! Μια μαθήτρια έγερνε στον ώμο μιας συμμαθήτριάς της και δυο με τρείς ήταν έτοιμες να κλάψουν. Με το άκουσμα του σημαιοφόρου  της  28ης  Οκτωβρίου, αγκαλιές και χειροκροτήματα από τη μια, κρυμμένα  βλέμματα   απογοήτευσης  από  την  άλλη.  Όταν  έφτασε  η  σειρά  του σημαιοφόρου της 25ης Μαρτίου όλα άρχιζαν πια να παίρνουν το δρόμο τους…

Στο  σχολείο   μας   φέτος,   πρωτολειτουργεί   Τμήμα   Ένταξης,   στο   πλαίσιο   της ενσωμάτωσης  των παιδιών με μαθησιακές ανάγκες με τους άλλους συμμαθητές τους. Όταν επιλέγουμε τα παιδιά που θα το παρακολουθήσουν, η διαδικασία έχει μια λιγότερο χαρμόσυνη και φωνακλάδικη χροιά. Ένα‐ένα τα παιδιά προσκαλούνται να «δοκιμάσουν» τις ικανότητές τους μαζί με τη δασκάλα του Τμήματος Ένταξης. Η δασκάλα της τάξης συζητά διακριτικά με τη δασκάλα του Τμήματος Ένταξης για το μαθητή  που  χρειάζεται  βοήθεια.  Οι  γονείς  των  μαθητών  ενημερώνονται  για  τα κριτήρια επιλογής του παιδιού τους και συνυπογράφουν την ένταξή του στο τμήμα. Μια διάχυτη  ανησυχία, άλλης μορφής. Ο στόχος των γονιών και των δασκάλων είναι  να  βοηθήσουν  τα  παιδιά  τους  να  ξεπεράσουν  τα  προβλήματά  τους,  να αναπτύξουν τις ικανότητές τους και να ενταχθούν ως ισότιμοι μελλοντικοί πολίτες μαζί με τους υπόλοιπους. Η αγωνία τους είναι να μη ξεχωρίσουν τα παιδιά τους από τα  άλλα  παιδιά,  να  μην  είναι  δακτυλοδεικτούμενα,  να  μη   μειοδοτήσουν  ως «προβληματικά».

Οι οδηγίες του συμβούλου ειδικής αγωγής είναι ρητές. Το Ωρολόγιο Πρόγραμμα του Τμήματος  Ένταξης θα αναρτηθεί στο σχολείο με τρόπο διαφορετικό από το υπόλοιπο πρόγραμμα, με  τρόπο μυστικό. Δε θα αναφέρονται ονόματα παιδιών, αλλά «ανώνυμες» ομάδες.

Αν και δασκάλα, που μόνο και μόνο από τον τίτλο κατέχω στα μάτια των μαθητών αυτό της  «άριστης των αρίστων», ομολογώ, ότι η όλη διαδικασία επιλογής των

«άριστων μαθητών» με τάραξε. Είχα καιρό να την παρακολουθήσω κι είχα ξεχαστεί.

Τα τελευταία  χρόνια  εργαζόμουν  σε  Ειδικό  Σχολείο  κι  εκεί  κάθε  παιδί  είχε  μια σημαιούλα πλαστική, που την ανέμιζε πέρα‐δώθε στις γιορτές και η παρέλαση είχε μόνο σημαιοφόρους. Και η χαρά ήταν για όλους. Και η αγωνία και η λύπη δεν ήταν κανενός.

Κι αναρωτιέμαι…

Γιατί  να  υπάρχουν  δυο  μέτρα  και  δυο  σταθμά;  Γιατί  από  τη  μια  να βρίσκονται οι «άριστοι» και από την άλλη «οι προβληματικοί»;

™ Ποια είναι τα κριτήρια εκείνα βάσει των οποίων ξεχωρίζουν οι «καλύτεροι»; Η απομνημόνευση των ποταμιών της Ελλάδας; Η γνώση της προπαίδειας του εννέα; Η διαίρεση δεκαδικών;

Ποια  είναι  τα  κριτήρια  εκείνα  βάσει  των  οποίων  κατηγοριοποιούνται  οι «προβληματικοί μαθητές»; Η ελλειμματική προσοχή; Η ελλειμματική αγάπη; Η υπερκινητικότητα; Η δυσλεξία; Ή μήπως η δυσορθογραφία;

Γιατί      μιλούμε    για    εποικοδομητική    μάθηση    και    ομαδοσυνεργατικές διδακτικές διαδικασίες σε ένα βαθμοκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα;

Γιατί  δε  μπορούμε  να  κάνουμε  ο  εκπαιδευτικό  μας  σύστημα,  όχι  απλά «μαθητοκεντρικό» αλλά λίγο πιο «ανθρωποκεντρικό»;

Γιατί η Ειδική Αγωγή δεν είναι η αγωγή μας; Γιατί το παιδί με δυσλεξία δε μπορεί να είναι σημαιοφόρος; Γιατί υπάρχουν οι παρελάσεις των «αρίστων» σε  εκπαιδευτικά συστήματα που δεν είναι πια  φασιστικά  μα  τα χρωματίζουμε «ψηφιακά»;

™Γιατί  εσείς  οι  πολιτικοί  δε  σταματάτε  να  συνθέτετε   «αντιδημοκρατικές» εγκυκλίους και «βαθμοθηρικές» διατάξεις; Γιατί εμείς οι εκπαιδευτικοί δε γινόμαστε μια γροθιά να πούμε το δικό μας «ΟΧΙ» σε ότι διαφοροποιεί τους μαθητές μας;

Μαρία Φραγκάκη

Δασκάλα Τμήματος Ένταξης

http://ictspeciallove.blogspot.com

Ιδρυτικό μέλος του «Παρατηρητηρίουγια τη Δημοκρατία & τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στην Εκπαίδευση

http://paratiritirio‐in‐education.blogspot.com/