Ιαν 24 2013
Απολογισμός Τ.Π.Ε στην ελληνική εκπαίδευση
Για να δούμε τι έχουμε μέχρι τώρα…
…..
Τέλειωσε ο απολογισμός!
Ο τίτλος σας δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες, ε;!
Μα ακριβώς αυτή είναι η εικόνα των Τ.Π.Ε. στην ελληνική εκπαίδευση. Από λεζάντες πάμε καλά, από ουσία πάσχουμε.
Ο υπουργός παιδείας στην Πορταριά
Να αρχίσω από το 2000 με υπουργό τον Πέτρο Ευθυμίου. Τότε “έπαιζε” το Συμβούλιο της Λισσαβόνας των “15”. Ο υπουργός δήλωνε “…Γιατί χάσαμε τη βιομηχανική επανάσταση ως χώρα, δεν πρέπει να χάσουμε την εποχή της πληροφορίας.” (προσέξτε την αποστροφή “…η ετήσια επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, που θα ισοδυναμεί με μεταπτυχιακό τίτλο” ) Την εποχή εκείνη ξεκίνησε το πρόγραμμα επιμόρφωσης Α΄ επιπέδου στις Τ.Π.Ε., δημιουργήθηκαν σχολικά εργαστήρια, το Π.Σ.Δ. εξασφάλισε σύνδεση internet σε χιλιάδες σχολεία, ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα “ΟΔΥΣΣΕΙΑ” , επιμόρφωσης επιμορφωτών, ενώ ο Υπουργός έτρεχε στα κατσάβραχα (Συνέδρια Πορταριάς) τάζοντας λαγούς με πετραχήλια. Σπουδαίο έργο, δε νομίζετε;
Όντως επιμορφώθηκαν χιλιάδες εκπαιδευτικοί σε βασικές δεξιότητες ΤΠΕ αλλά πέρασαν τόσα χρόνια ώσπου να υλοποιηθούν τα προγράμματα Β΄ επιπέδου (διδακτικής αξιοποίησης των ΤΠΕ) που οι περισσότεροι επιμορφωμένοι εκπαιδευτικοί ξέχασαν τα πάντα (οι επιμορφωτές Β΄ επιπέδου το αντιμετωπίζουν σε κάθε περίοδο επιμόρφωσης)! Να σημειώσω εδώ ότι οι ασκήσεις πιστοποίησης Α΄ επιπέδου εξακολουθούν να είναι βασισμένες σε λογισμικό που δεν υποστηρίζεται πλέον…
Τα χιλιάδες σχολικά εργαστήρια εξακολουθούν να υφίστανται – εκατοντάδες απ’ αυτά δε χρησιμοποιήθηκαν ποτέ – με hardware που είναι πλέον κατάλληλο για μουσεία αρχαίας τεχνολογίας. Η κοινή λογική βέβαια λέει πως πρώτα εξασφαλίζεις την αξιοποίηση του υλικού και την τεχνική υποστήριξη και μετά προχωράς στις προμήθειες αλλά αυτά ήταν ψιλά γράμματα την εποχή εκείνη.
Το Π.Σ.Δ. εξακολουθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του μέσα από μεγάλες δυσκολίες χρηματοδότησης και είναι απορίας άξιο πώς τα καταφέρνουν αυτοί οι άνθρωποι!
Οι επιμορφωτές της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, “η ατμομηχανή των ΤΠΕ” και “οι αιχμές του δόρατος της επανάστασης των Νέων Τεχνολογιών”, ξαφνικά κρίθηκαν ανεπαρκείς και κλήθηκαν σε παρωδίες εξετάσεων – βλέπετε άλλαξαν τα πολιτικά πράγματα στο μεταξύ…
Οι δε πρωτεργάτες της Πορταριάς “έφαγαν πόρτα”…
Το 2004 η Υπουργός Μαριέττα Γιαννάκου συμβάλλει κι αυτή στην εξάπλωση των ΤΠΕ δωρίζοντας “κομπιούτερ” σε αριστούχους μαθητές Γυμνασίου σε φαραωνικές εκδηλώσεις. Αυτά… Βέβαια τι να σου κάνει η Υπουργός, αναλώθηκε με κείνο το “καταραμένο” βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού…
Επί των ημερών του διαδόχου της Ευριπίδη Στυλιανίδη ξεκινάει επιτέλους, με 3χρονη καθυστέρηση το περίφημο πρόγραμμα επιμόρφωσης για την αξιοποίηση των ΤΠΕ στη διδακτική πράξη (γνωστό περισσότερο ως Β΄ επίπεδο). Όχι πως ήταν δικό του έργο …. Κατά τα άλλα μερικά εγκαίνια…
Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος που τον διαδέχθηκε μοίρασε μερικές χιλιάδες netbooks σε μαθητές Γυμνασίου. Φυσικά οι μαθητές μαθαίνουν αμέσως πώς να συνδέονται σε ελεύθερα hotspots και αξιοποιούν πλήρως τις ασύρματες συνδέσεις σε instant messaging (τω καιρώ εκείνω το FB δεν ήταν στα high του…) φέρνοντας στα όρια νευρικής κρίσης εκπαιδευτικούς και γονείς.
Επί της Άννας Διαμαντοπούλου ξεκινάει ο σχεδιασμός του “ψηφιακού σχολείου”, μοιράζονται φορητά εργαστήρια σε καροτσάκια (sic), διαδραστικοί πίνακες και μπαίνει το μάθημα της Πληροφορικής σε ορισμένα Δημοτικά σχολεία.
Σε όλες τις περιπτώσεις η βαρύτητα δόθηκε στο υλικό και στις ευκαιριακές προμήθειες. Οι απαραίτητες υποστηρικτικές δομές (τεχνικές, συμβουλευτικές) ποτέ δεν σχεδιάστηκαν, ενώ η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών είτε πραγματοποιήθηκε “στο πόδι” (πληροφορικών, διαδραστικών συστημάτων) είτε είχε λάθος κίνητρα (υπερβολική μοριοδότηση στο Β΄ επίπεδο).
Κάθε φορά που κάποιος σκαρφιζόταν κάτι “καινοτόμο”, έμπαινε στο κρεβάτι του Προκρούστη και το αναλυτικό πρόγραμμα. Π.χ. για να δικαιολογηθεί η είσοδος των πληροφορικών στα Δημοτικά, “κόπηκε” στα επιθυμητά μέτρα το πρότυπο εισαγωγής των ΤΠΕ στην εκπαίδευση (σελ. 9), για να τοποθετηθούν διαδραστικοί στις τάξεις, “τεντώθηκαν” τα αποτελέσματα που “έχουν” οι διαδραστικοί στη μαθησιακή διαδικασία!
Μετά από 12-15 χρόνια που βρισκόμαστε;
- Έχουμε παλιά εργαστήρια που άλλοτε λειτουργούν άλλοτε όχι.
- Διαδραστικούς πίνακες σε κάποιες τάξεις που χρησιμοποιούνται ως κλασικοί πίνακες (όπου χρησιμοποιούνται ως διαδραστικοί περιμένουμε πότε θα καεί η λάμπα του προβολέα)
- Μερικές χιλιάδες netbooks που χρησιμοποιούνται ως σουβέρ.
- Φορητά εργαστήρια με laptops που μετατρέπονται σε σταθερά εργαστήρια (δεν υπολόγισαν πως υπάρχουν και σκάλες στα σχολεία…) και χρόνο με το χρόνο παλιώνουν και απαξιώνονται.
- Προγράμματα επιμόρφωσης που “πέρασαν και δεν ακούμπησαν”. Σ’ αυτά να συμπεριλάβουμε και το Β΄ επίπεδο το οποίο ήδη έχει τεθεί σε κίνδυνο.
- Μερικές χιλιάδες εκπαιδευτικούς που πήραν τα πολυπόθητα 3 μόρια (κάποιοι έγιναν στελέχη εκπαίδευσης όπως επιθυμούσαν…)
- Αρκετοί ανενεργοί δικτυακοί τόποι “υποστήριξης” (το joomla και το moodle στις δόξες τους!)
- Αναλυτικό πρόγραμμα που φάσκει και αντιφάσκει (τελικά χρησιμοποιούμε το “εφικτό” πρότυπο ενσωμάτωσης ή αξιοποίησης των ΤΠΕ;)
Αν υποθέσουμε πως στο “χάος υπάρχει τάξη”, θέλω να θέσω το ερώτημα. Αξιοποιούνται οι ΤΠΕ στην καθημερινή διδασκαλία στα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης;
ΥΓ: Βέβαια απλοποιώ και ισοπεδώνω μερικές αξιόλογες προσπάθειες, αλλά τελικά να μη μετράει καθόλου το τελικό αποτέλεσμα;
24 Ιανουαρίου 2013 @ 15:49
Καλησπέρα σας,
Διάβασα το άρθρο σας, το οποίο περιέχει πολλές αλήθειες και σε γενικές γραμμές συμφωνώ.
Όμως δεν υπάρχει καμιά θετική πλευρά; Από προσωπική εμπειρία μπορώ να σας πω πως υπάρχουν σχολεία όπου ακόμα και με ελλειπή μέσα και πολύ προσωπικό χρόνο οι δάσκαλοι ή και καθηγητές εφαρμόζουν ΤΠΕ στο μάθημά τους.
Σε ό,τι αφορά την τυχερή “φουρνιά” που προικοδορήθηκε με netbooks, τουλάχιστον στο σχολείο όπου υπηρετώ χρησιμοποιήθηκαν μέχρι και την Γ΄Γυμνασίου, τουλάχιστον σε τρία μαθήματα.
Τους δε διαδραστικούς πίνακες που τοποθετήσαμε -με πολύ κόπο, είναι αλήθεια- τους χρησιμοποιήσαμε ενεργητικά ως διαδραστικούς 4 συνάδελφοι και ως προβολικό για παρουσιάσεις ή προβολή ή ακόμα χρήση διαδικτύου την ώρα του μαθήματος τουλάχιστον άλλοι 6. Άρα δεν ήταν απλά διακοσμητικό στοιχείο. επίσης να τονίσω πως στο σύλλογό μας υπάρχουν 2 επιμορφωμένοι Β΄επιπέδου, εκ των οποίων μία και σε διαδρστικούς και δύο επιμορφωτές, οι οποίοι δεν έχουν θέσεις στελεχών, αλλά είναι “μάχιμοι” εκπαιδευτικοί.
Επίσης σχετικά με το moodle, τρέχουν σεμινάρια σε εθελοντική βάση ανά την Ελλάδα, εξ αποστάσεως, που θα μπορούσαν να αποτελούν συνέχεια της Επιμόρφωσης Β΄επιπέδου.
Δυστυχώς όμως, οι προχειροδουλειές που χαρακτηρίζουν τις σχετικές αποφάσεις μας αφήνουν ακάλυπτους. Κι εξηγούμαι: με πόσο κουράγιο να συνεχίσω την εφαρμογή των ΤΠΕ, που μου ζωντάνεψαν το μάθημα, όταν πάω ένα πρωί να κάνω μάθημα και έχουν κάνει φτερά;
Πραγματικά η κατάσταση με λυπεί γιατί νιώθω να γίνεται ένα βήμα εμπρός και 2 (3 ίσως;) πίσω.
Ευχαριστώ για το χρόνο
24 Ιανουαρίου 2013 @ 16:43
Αγαπητή Ολυμπία,
Η συνολική εικόνα της πολιτικής ενσωμάτωσης των ΤΠΕ στην Ελλάδα είναι χαμηλής ανάλυσης και έχει πολλά “καμμένα pixels”. Αν δεν είχε λήξει η εγγύηση θα μπορούσαμε ως καταναλωτές να ζητήσουμε αντικατάσταση onsite…
(συγγνώμη για τις εκτενείς μεταφορές)
25 Ιανουαρίου 2013 @ 21:47
Κύριε Σαλονικίδη,
Παρακολουθώ εδώ και καιρό με μεγάλο ενδιαφέρον τις αναρτήσεις στην ιστοσελίδα σας. Είμαι καθηγητής πληροφορικής και πιστεύω ότι με το κείμενο σας θίγεται εύστοχα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στα σχολεία και στην εκπαίδευση σε σχέση με τις υποδομές και την εφαρμογή των ΤΠΕ στην πράξη.
Όλα αυτά που αναφέρετε τα αντιμετωπίζουμε οι εκπαιδευτικοί πληροφορικής από πρώτο χέρι και έχουμε καταντήσει να παρέχουμε όσο περνάει από το χέρι μας τεχνική υποστήριξη στις υποδομές των σχολείων. Έχω όμως μια ένσταση σε σχέση με τις ευθύνες που έχουμε και οι ίδιοι ως εκπαιδευτικοί για το αν αξιοποιούνται οι ΤΠΕ στη διδασκαλία. Δυστυχώς έχω συναντήσει πολλούς συναδέλφους που δεν έχουν τη διάθεση να ασχοληθούν ενώ λίγες είναι οι εξαιρέσεις. Αρκετοί από τους παλαιότερους μάλιστα είναι κοινό μυστικό ότι χρησιμοποίησαν την επιδότηση που προορίζονταν για αγορά Η/Υ από την πιστοποίηση Α’ επιπέδου για άλλους σκοπούς.
Μια τελευταία ερώτηση επειδή δεν κατάλαβα τι εννοείται με την πρόταση “για να δικαιολογηθεί η είσοδος των πληροφορικών στα Δημοτικά, «κόπηκε» στα επιθυμητά μέτρα το πρότυπο εισαγωγής των ΤΠΕ στην εκπαίδευση (σελ. 9)”, θα ήθελα να ρωτήσω την άποψή σας αν πιστεύετε ότι αυτό έγινε για να εξυπηρετήσει απλά τη συντεχνία των πληροφορικών ή αν θεωρείται περιττή την ύπαρξη της συγκεκριμένης ειδικότητας στην Α’βάθμια.
Ευχαριστώ.
25 Ιανουαρίου 2013 @ 22:25
Αγαπητέ Τάσο,
Σε άλλο άρθρο μου θα αναλύσω μια πρότασή μου για την αξιοποίηση των ΤΠΕ στα Δημοτικά, όπου θα καλύψω όλες τις παραμέτρους.
Διευκρινίζω πως σύμφωνα με το προηγούμενο αναλυτικό πρόγραμμα δεν δικαιολογούνταν μάθημα πληροφορικής από Πληροφορικούς (ολιστικό μοντέλο ενσωμάτωσης). Επειδή όμως έγιναν ανακατάξεις στη Β/θμια και περίσσεψαν πολλές ώρες από την ειδικότητά σας, “μαγειρεύτηκε” νέο αναλυτικό πρόγραμμα (άλλαξε ξαφνικό το μοντέλο σε “εφικτό-πραγματολογικό”) ώστε να δικαιολογεί την είσοδο πληροφορικών με διδακτικά καθήκοντα στο κύριο πρόγραμμα. Αυτή ήταν μια απόφαση της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας για να διευθετήσει ένα υπηρεσιακό πρόβλημα και καμία σχέση δεν έχει με την παιδαγωγική ή συντεχνίες.
Επομένως κάνω κριτική στην τακτική του υπουργείου που αλλάζει τα παιδαγωγικά και υπηρεσιακά δεδομένα όχι με στόχο κάποια εθνική εκπαιδευτική στρατηγική αλλά ανάλογα με τις συγκυρίες.
Αν πάμε στην ουσία του ερωτήματος, δηλ. αν χρειάζεται ή όχι ο πληροφορικός στο Δημοτικό, έχω να πω τα εξής:
Χρειάζεται σε 3 επίπεδα. Για τεχνική υποστήριξη, με συμβουλευτικό και οργανωτικό ρόλο στο πλαίσιο συνεργασίας με τους εκπαιδευτικούς τάξεων και ως εκπαιδευτικός για να διδάξει τις βασικές δεξιότητες σε μαθητές δημοτικού.
Όμως με κάποιες προϋποθέσεις και σε ένα σχολείο με διαφορετική οργάνωση (αν και οποιαδήποτε οργάνωση θα ήταν καλοδεχούμενη).
Αλλά ας μην επεκταθώ στο χώρο αυτό, αφού θα ακολουθήσει σχετικό κείμενο.
27 Ιανουαρίου 2013 @ 22:52
Κύριε Σαλονικίδη,
ευχαριστώ για τη διευκρίνιση και περιμένω την τοποθέτηση σας στο κείμενο που προαναγγείλατε…