No way! …πώς το λένε …

Τις προάλλες η σύζυγος έκανε μια εκκαθάριση στη ντουλάπα. Μου δείχνει ένα σακάκι – καλό. “Αυτό τι το θέλεις; Ούτε που χωράς πια!”.

Βρε, τι βλέπω! Το ψαχουλεύω με νοσταλγία, ψάχνω τις τσέπες και … “Ομιλία της 25ης Μαρτίου – βροχής”! Και στη μέσα τσέπη… “Ομιλία 25ης Μαρτίου – πλήρης”! Η 1η 3σέλιδη με 3 ΖΗΤΩ στο τέλος, η 2η 10σέλιδη με 6 ΖΗΤΩ. Και προσέξτε λεπτομέρεια… εκτυπωμένες σε dot matrix! Ο 1ος μου εκτυπωτής! [σε κάποιο πατάρι θα είναι, και θα δουλεύει φυσικά…]

Έτσι πλάκωσαν οι αναμνήσεις…

Δεν είμαι απ’ αυτούς τους εκπαιδευτικούς που τους αρέσουν οι αλλαγές, που κάθε χρόνο μαζεύουν τα μπογαλάκια τους και πάνε “γι’ άλλα”. Το σχολείο που υπηρετώ είναι μόλις το 3ο τα τελευταία 24 χρόνια εκ των οποίον τα 22 σ’ αυτό.

Την 1η φορά που το αντίκρισα έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ! Κατέβηκα από το αστικό, κοίταξα αριστερά – δεξιά …πουθενά σχολείο. Έκανα μια γύρα στη γειτονιά… τίποτα. Ξανακοίταξα  το χαρτάκι με τη διεύθυνση – που με μια διάθεση φροντίδας μου είχε πασάρει στο χέρι ο γραμματέας του ΠΥΣΠΕ – αλλά σχολείο δεν έβλεπα. Μόνο κάτι …σιταποθήκες να το πω;

– Πατριώτη, πού είναι το Χο Δημοτικό Σχολείο;

– Α, να ετούτο! Μπροστά είσαι!

Εκεί για 1η φορά επικαλέστηκα τη βοήθεια της Θεομήτορος “Παναγία μου!”. Και είχα καλομάθει στο πέτρινο σχολείο των Βρασνών [αυτό πάει πια]. Μακρόστενη, λυόμενη κατασκευή, με σκεπή από αμιαντολαμαρίνες [ελπίζω μελλοντικά να μη μου κοστίσει], με μία είσοδο – έξοδο. Ένα χολ με πόρτες στη σειρά… και μια αυλή χωμάτινη με μια ελαφριά κλίση …15 μοιρών [το κύριο καθήκον μου τις επόμενες ημέρες ήταν να ορίζω ποια ομάδα θα παίζει στην κατηφόρα!]. Τριπλοβάρδια!

Οι συνάδελφοι περίφημοι.

“Σε παρακαλώ σηκώνεσαι; Ξέρεις εδώ κάθομαι εγώ!”

“Α, νέος είσαι; Υπάρχουν 3 τάξεις ελεύθερες. Θα πάρεις αυτή με τα 45 παιδιά…” σημ: οι “παλιοί” πήραν αυτές με τα 43…

“Εσύ που είσαι ορεξάτος θα πεις την ομιλία των 3 ιεραρχών και θα πας στις παρελάσεις. Τα ‘χεις και φρέσκα από το στρατό!” [μήπως όμως ήθελα να τα ξεχάσω;]

Στην επίσημη 1η μου στο νέο σχολείο (αγιασμός) έκανα και την 1η γκάφα. Με το που τέλειωσε ο αγιασμός μού δίνει το μπολ με το αγίασμα μια δασκάλα με την οδηγία: “άντε πάρτο και ρίξε μέσα”.  Δεν το ‘πιασα το υπονοούμενο,  οπότε το άδειασα όπως ήταν στις τουαλέτες (turkish)… και με μεγάλη αφέλεια: “Οκ, το πέταξα…”. Παναγία μου (Νο2)! Το τι άκουσα δεν λέγετε! (Στην κυριολεξία). Σιγά – σιγά (3 χρόνια) με συμπάθησαν. Ήμουν πια υπεύθυνος μόνο για μία ομιλία και μία παρέλαση! Οέο!

Αφού “ξεψάρωσα” άρχισα τις καινοτομίες…

– Μήπως να αγοράσουμε μερικά βιβλία να φτιάξουμε μια σχολική βιβλιοθήκη;

– Τι τη θέλεις, μωρέ, τη βιβλιοθήκη; Σάμπως έχουν το μυαλό τους στο διάβασμα; Όλο μπάλα παίζουν. Άσε τα παιδιά να χαρούν!

– Μήπως να καθαρίσουμε τη μία αποθήκη, να βάλουμε ντουλάπια και να οργανώσουμε ένα μικρό εργαστήριο φυσικών επιστημών;

– Τι το θες, μωρέ, το εργαστήριο, να γίνει καμιά έκρηξη! Θα πάρουμε φωτιά [λες κι αυτό ήταν κακό…]

– Μήπως να οργανώσουμε μια έκθεση βιβλίου, ζωγραφικής [οτιδήποτε];

– Τι τη θες, μωρέ την έκθεση βιβλίου, ζωγραφικής [οτιδήποτε];

Τότε διαπίστωσα για 1η φορά πως πολύ καλά ήμουν στο προηγούμενο διθέσιο σχολείο μου, όπου, βρε αδελφέ, ό,τι ήθελα το έκανα.

Πέρασαν τα χρόνια, έφυγαν όλοι οι αρχικοί συνάδελφοι και ξαφνικά μια μέρα συνειδητοποίησα πως εγώ ήμουν ο παλιότερος!!! Και το εκμεταλλεύτηκα . Όσο δεν παίρνει! Είχα μια διαβολεμένη όρεξη να κάνω πράγματα…

Σταδιακά κατέφτασαν κι άλλοι συνάδελφοι με ταυτόσημες “λόξες” και σύντομα το σχολείο μας εξοπλίστηκε στο φουλ. Το 1ο φωτοτυπικό, η 1η αίθουσα φυσικής, η 1η δανειστική βιβλιοθήκη, ο 1ος υπολογιστής, η 1η σύνδεση internet!!! [όλα αυτά την προηγούμενη χιλιετία].

Στο μεταξύ γίνεται η μετεγκατάσταση σε ένα νέο ευρύχωρο σχολικό συγκρότημα με …τοίχους και κεραμίδια [στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα 4ώροφο τέρας αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο post].

To νέο σχολείο διέθετε όλους τους απαιτούμενους, εργαστήριο φυσικής, αίθουσα ΗΥ, αίθουσα κατάλληλη για σχολική βιβλιοθήκη, αίθουσα εκδηλώσεων, αυλή χωρίς κλίση!

Αλλά νέοι αγώνες για τον εξοπλισμό. Άπειρες ώρες να τρέχεις σε προμηθευτές, να παρακαλάς τις υπηρεσίες του Δήμου/συλλόγους γονέων για πράγματα αυτονόητα.

Με τα πολλά κάποια στιγμή τακτοποιήθηκαν όλα όπως τα είχα φανταστεί! Πάντοτε όμως υπήρχε το ζήτημα της “διατήρησης”. Τα μηχανήματα άρχισαν να παλιώνουν, να χαλάνε, τα βιβλία να χάνονται, να διαλύονται, τα όργανα φυσικής να καταστρέφονται, οι τοίχοι να θέλουν στοκάρισμα/ βάψιμο.

Έτσι άρχισε να μπαίνει στο πετσί μου η βασική αρχή του ελληνικού σχολείου, που την περιγράφω ως “one time for all time” .  Η αρχή αυτή είναι λειτουργική όταν συνδυαστεί με άλλες έννοιες, άγνωστες σε άλλες εκπαιδευτικές δομές, όπως φιλότιμο, προσωπική μη αμειβόμενη απασχόληση, αξιοποίηση προσωπικών τεχνικών δεξιοτήτων, εθελοντική καταβολή μικροποσών κ.ά.

Βέβαια, αυτός ο τρόπος λειτουργίας έχει κάποιες παρενέργειες, γιατί έρχεται η στιγμή που “σώνεται” το “λίπος ανιδιοτελούς προσφοράς” .  Αυτό το διαπίστωσα πρόσφατα, όταν έπιασα τον εαυτό μου να απαντάει ως εξής στις προτάσεις νέων συναδέλφων:

“Να αγοράσουμε μερικά καινούρια βιβλία για τη δανειστική βιβλιοθήκη, γιατί τα περισσότερα είναι για πέταμα”

“Τι τα θέλεις τα βιβλία; Κι αυτά καλά είναι.. ”

“Να κάναμε μια καταγραφή των υλικών στο εργαστήριο Φυσικής; Μου φαίνεται πως λείπουν αρκετά πράγματα…”

“Ωχ, μωρέ, τι τα θέλεις αυτά. Κάνε μάθημα με ό,τι υπάρχει. Στην ανάγκη ζήτα να φέρουν απ’ το σπίτι…”

“Να οργανώσουμε σκαστικούς αγώνες;”

“Τι θέλεις και μπλέκεσαι με τέτοια; Ξέρεις τι δουλειά έχει; Μπελάδες θέλεις να βάλεις στο κεφάλι σου;”

Πώς έφτασα στο σημείο να “κόβω τον αέρα” ανθρώπων που θέλουν να προσφέρουν, που ενδιαφέρονται ακόμα …; Πώς κατέληξα να κάνω τα ίδια;

Παλιά νόμιζα πως ήταν από έλλειψη ενδιαφέροντος, ίσως εξαιτίας κακής νοοτροπίας, ή από μια αίσθηση απειλής που αισθάνονται οι παλιότεροι απέναντι στους νέους ορεξάτους συναδέλφους.

Τώρα δεν είμαι τόσο σίγουρος.  Αν κάποιος παρακολουθήσει μια κινηματογραφική ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος και διαπιστώσει πως το έργο δεν αξίζει να το δει κανείς, έχει το δικαίωμα βγαίνοντας από την αίθουσα να προειδοποιήσει αυτούς που έχουν ήδη αγοράσει τα εισιτήρια;