Η σκούνα

Σήμερα έχω ποιητική διάθεση…

Εμπνεύστηκα από κάποιον που πίστευε μέχρι πρότινος πως, ντεμέκ (συγνώμη, φιλόλογοι, αλλά ταιριάζει καλύτερα), κάτι ξέρει για τις ΤΠΕ στην εκπαίδευση [άντε καλά, έχει και λίγο Καβάφη στο ύφος…]

Θαλασσογραφία:  Η σκούνα

Κινούσε το καράβι μου στη γη των Πτολεμαίων
Στης σκούνας μου ανέβηκα λοιπόν το πιο ψηλό κατάρτι
τα πέλαγα ατένιζα

Μαύρη μαυρίλα
Παράξενο!
Αλλιώς μου τα λεγε ο δορυφόρος…
Ήλιος, ξαστεριά και ούριος άνεμος
Και τώρα όλα άραχνα, πυκνό σκοτάδι…

Εκστατικός απ’ το ταξίδι
γερά γαντζωμένος στο πλωραίο
απ τη λαχτάρα την τρελή δεν πρόσεξα

Τα μπράβο και τα ζήτω για τον γενναίο καπετάνιο
οι επευφημίες για τη ναυτοσύνη,
το αετίσιο βλέμμα που τόσο το θαυμάσαν
– αυτοί που ίσα και όμοια δεν κάνω
με επλάνεψαν

Μα πως να δω το φως του φάρου;
Καλά που μου πεσε στη μούρη
η κουτσουλιά του γλάρου
Και τώρα πια κατάλαβα

Ώρες πολλές κοιτούσα το ίδιο το κατάρτι